Kaybetse de o eski büyüsünü gülümseyişim,
altı rengiyle de mutlu olabilirim gökkuşağının,gerekmezsin.


Şimdi gittin, geride yıpranmış kırmızılar bırakarak,
gittin umudumun temsili mavileri bile soldurarak



Tutamadığım el olarak
Ve sahip olamadığım gerçek olarak
Kalıcaksın yüreğimde

Ve belki de hiç unutulmayacaksın bu bedende…~





Sakın ihanet ettiğimi sanma sana,
Ben ne zaman başkasının elini tutsam,
Karşımdaki hep senmişsin gibi hayal ediyorum...



Büyük acılar sessiz olur derler, belki de ondan böyleyim.


Boş bir tesellidir inandığımız.
Perde kapanıyor, film bitiyor işte,
O hiç bitmeyecek sandığımız...


Saklanbaçta birbirmizin yerini söylemeye çalışırdık.
Şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz.


Aşk mı bu ?
Aşkı unutan ben aşık mı olmuşum yeniden ?
Korkar mı olmuşum yeniden kaybetmekten? ~~

Bitmeyen bir susuzLuğa benzer yokLuğun..``


Palyaçolar makyajını silmeden çocuklarını azarlayamaz...

Yüzümde en sahici güLümsememLe onLarın mutLuLuğunu aLkışLayacağım.!

Sadece aptalların ciddiye alındığı bir dünyada yaşıyoruz . .
O halde “beni anlamıyorlar” diye üzülmek niye ?

Oysa insanı giderek dibe sürükler farkındalık.
Yüzlerce düşünceyle uğraşmaktansa daha iyi değil midir ki saflık?



` h a t ı r a L a r..


*söndü bu akşam şehrin ışıklarıı....
~ TükürüLesi Yüzünü özLedim..



~ ' H a y a t ı m s ı n ' keLimesindeki gizLi özne sanmıştım kendimi .