KaranLıkLaRın Umut PerDesi..

Karanlığın güneşi kapadığı zamanlarda sürekli yalnızdı kalbim.
Minik bir kuş gibi korkar, kaçmak için çırpınırdım.
Korkardım karanlıklardan, yalnızlıklardan.
Derin bir ok saplanırdı o çırpınan kuş gibi kalbime.
Zaman geçtikçe alıştım yalnuzlığa, korkuya ve karanlığa.
Karanlık korkutmak için maskesini takmış gelirken üzerime,
Yalnızlığım bir kalkan gibi dururdu önünde.

Öfke,kin,nefret dolu bakışlarını görebilirdim karanlığın.
İnsanı yutar gibi içine alır ve birdaha salmazdı.
Ağlardım sürekli göl olurdu göz yaşlarım.
İsyanlar çıkardı yüreğimde, susturamazdım.!
Fırtınalar kopardı bir umut bile kurtaramazdım.
Öyle acımasızdıki karanlık beni almakla bile değil içime bile işlemişti.

Küçük bir çocuğun ağlamaları gibi ağlardım.
Avazımın çıktığı kadarda bağırırdım.
Birgün yine doğacak güneş diye umudum varken onuda tutamadım,
Kaybettim ellerimden..
Artık umudum yoktu, ama direnebilirdim.
Karanlığın beni içine çektiği noktadan çıkabilirdim.
Çıkabilirdim ve tek yolu ÖLMEKTİ.
Öldüğüm zaman yeni bir ben doğacaktı.
Umut ışıkları parlayacak ve beni aydınlatacaktı.
Ama hala korkuluydum, nedenini bilmeden.!!
ÖLMEK KÖTÜ BİRŞEY MİYDİ ?
YOKSA KARANLIĞIN TEK ÇIKIŞ KAPISI MIYDI ???