Hayata Düşen Cemreler
I. Cemre
Günah_sızım… Gözlerime dokunmadı ellerin.
Ellerimde demlenen ayaz yemiş gül yaprakları kokusunu göç yollarına bıraktı. Havada asılı kaldı hatırlanması hazır hatıralar. Anlatılması ne kadar zor cümle varsa cümlesiyle birikti darp almış yüreğimin kuralsız coğrafyasına. Anlatması zor…
Silah_sızım… Kambur sevdalara vurulmuş mühürlü kepenklerin soğuk yüzü var gözlerinde.
Suya çizilen kelimelerinin tadına varıyorum. Güneşi ve ayı hasret bırakan şiirlerinden geçiyorum. Karşı konulmaz irademin köşeye kapanmış azalarında unutuyorum yorulduğum köşeleri.
Usta terziler gibi belli etmiyorum dikişleri alınan yamalarımı.
Konuşan ben değilim, yürüyen ben değildim, düşünen ben değil…
Nefes aldığım dünya da hiç bu kadar mola vermedim, moral bulmadım.
Elimden tutup götürsen, gözlerine emanet verilen huzurun rengini toprağa yoldaş eylesen, yeminlerin ardına sığınan sözlerimi idam sehpalarına bağlasam, açılan bütün kapılardan geçsem.
Sen,Bütün kapılarda bekleyen, vazgeçmeyen… Gözlerime dokundu ellerin…
II. Cemre
Derman_sızım… Sevdalı sözlere yabancılaşan yoruma kapalı, nedeni saklı cevaplarımı çıkarıyorum ceplerimden. Esmerliğimin gezip dolaştığı memleketlere selam gönderiyorum. Kuşluk vaktinde ışığı misafir ediyorum evimin penceresine, gönlümün her hecesine, sevgimin gecesine…
Parmaklarımdan süzülen nimeti şahit tutuyorum, kelamın kendine has lütfün da yıkanıyor azalarım. Alnımın bayramıdır kalbimin heyecanı... Dua zamanıdır derdimin dermanı…
Han_sızım… Yalın, yankısız duvarlar da kerameti kendinden kalemimle adının her harfine dokunuyorum. Unuttuğum şarkılarla aşka tutunuyorum. Beni söyleyen nağmelerde sen varsın, sen Yar’sın. Yüzüme vurmayacaksın adres bilmez göçebeliğimi, biliyorum. Son baharımdan önce yüzümü yaza çevirenim, adamlığını tel örgülerle döşeyip şivan suretli krallığına sultan eyleyenim, sevmeyi kalbine sevdirene şükürler olsun.
III. Cemre
Aşk_sızım… Sızlayan bendim, haykıran sen.
Hoş geldin havama, suyuma, toprağıma, gönlümü hoş eyleyen…
Alıntı