Direnmeyi bilmek ve yanlızlık !

sonu olmadıgını bıle bıle yurudum ateşe

seni görmek , yalanda olsa seni yaşamak uğruna verdim bu savaşı,serdim tüm hayatımı yoluna

Ama olmadı işte.

biliyordum olmayacağını ,bir umuttu benimkisi.

Umutsuzluk içinde yarattım ben umudu ,

haklısın olamazdı da ;

sen başkasına aittin ben ise kımsesizliğe...

yasaktı bizimkisi ,mühebbet hapise layik gorulmuş bir mahkum kadar kederli, umutsuz ,kimsesiz

Ve çaresizdim.

Yaşamak istediklerim ,

kurduğum hayaller o kadar uzaktı ,

o kadar yasaktı ki bana ne yapacagını sasırmış sadece ilerliyordum ne yapacağımı bilmeden ,

ilerlemek için ilerliyordum,her adımımda daha da geriye dönüyordum aslında ruhum eskılerı canlandırıyor bedenimde kuçuk bir tebessum herşeyi kabullenmış şekilde görünüşümde ilerliyordum ,

ileriyi görüyormuşcasına emin atıyordum adımlarımı,

aslında o kadar korkak o kadar ürkek ve o kadar zavallıydım ki !...

İçimde yaşıyordum seni ,ilerye attıgım her adımım geçmışe ait kalıntıları canlardırıyordu beynımde,

yüreğim o derece heyecanlanıp oylece kalıverecekti sanki oldugu yerde.

Dayandım, dayanmasını bılmelıydım,biliyordum da zaten.

Seninle birlikte -sensizlikle birlikte-öğrendim ben direnmeyi !..

Yaşadıklarımın ardından ayakta durmasını ,

içim kan ağlarken mutluluk rollerini üstlenmeyi seninle öğrendim !

evet yaşamak direnmektir !

Direnmeyi öğrendim seninle ,

acılarımla birlikte sevinmeyi öğrendim !

acıyı kardeş belledim geçmişimden geleceğime ..

yanımdaydı cunku her zaman ve yanımda olacaktı da her zaman biliyordum !

emın oldugum tek şey buydu aslında ,

yakamı bırakmayacaktı acı,

terketmeyecekti beni sen gibi,

beni kendınden mahrum etmeyecektı , edemezdi de !

ya sen-li- zamanlarımda da acım yanımdaydı benimleydi yaşatıyordu bana kendını ,

sensiz-li-ginde de yaşattı ,

gösterdi kendını sadıktı ,

benımdı !

bana aitti !!