Direnmeyi bilmek ve yanlızlık !
sonu olmadıgını bıle bıle yurudum ateşe
seni görmek , yalanda olsa seni yaşamak uğruna verdim bu savaşı,serdim tüm hayatımı yoluna
Ama olmadı işte.
biliyordum olmayacağını ,bir umuttu benimkisi.
Umutsuzluk içinde yarattım ben umudu ,
haklısın olamazdı da ;
sen başkasına aittin ben ise kımsesizliğe...
yasaktı bizimkisi ,mühebbet hapise layik gorulmuş bir mahkum kadar kederli, umutsuz ,kimsesiz
Ve çaresizdim.
Yaşamak istediklerim ,
kurduğum hayaller o kadar uzaktı ,
o kadar yasaktı ki bana ne yapacagını sasırmış sadece ilerliyordum ne yapacağımı bilmeden ,
ilerlemek için ilerliyordum,her adımımda daha da geriye dönüyordum aslında ruhum eskılerı canlandırıyor bedenimde kuçuk bir tebessum herşeyi kabullenmış şekilde görünüşümde ilerliyordum ,
ileriyi görüyormuşcasına emin atıyordum adımlarımı,
aslında o kadar korkak o kadar ürkek ve o kadar zavallıydım ki !...
İçimde yaşıyordum seni ,ilerye attıgım her adımım geçmışe ait kalıntıları canlardırıyordu beynımde,
yüreğim o derece heyecanlanıp oylece kalıverecekti sanki oldugu yerde.
Dayandım, dayanmasını bılmelıydım,biliyordum da zaten.
Seninle birlikte -sensizlikle birlikte-öğrendim ben direnmeyi !..
Yaşadıklarımın ardından ayakta durmasını ,
içim kan ağlarken mutluluk rollerini üstlenmeyi seninle öğrendim !
evet yaşamak direnmektir !
Direnmeyi öğrendim seninle ,
acılarımla birlikte sevinmeyi öğrendim !
acıyı kardeş belledim geçmişimden geleceğime ..
yanımdaydı cunku her zaman ve yanımda olacaktı da her zaman biliyordum !
emın oldugum tek şey buydu aslında ,
yakamı bırakmayacaktı acı,
terketmeyecekti beni sen gibi,
beni kendınden mahrum etmeyecektı , edemezdi de !
ya sen-li- zamanlarımda da acım yanımdaydı benimleydi yaşatıyordu bana kendını ,
sensiz-li-ginde de yaşattı ,
gösterdi kendını sadıktı ,
benımdı !
bana aitti !!