Konu: Baroni sadece Alex değil; Lugano, Santos, Niang ve Emenike oldu.

Zorluklar insanları birleştirerek ona karşı direnişi sağlayan büyük bir güce dönüştürür. Elbette bunu sağlayan da o insanların derinlerinde yatan ve başka hiçbir şeyin değiştirmesine gücünün yetmediği özel bir duygudur; haklılık!

Fenerbahçeli futbolcular yine bir Trabzonspor deplasmanına çok zor şartlar altında belki de can güvenliğinin bile olmadığı ortamda gitti.

Karşılaşma öncesinde Fenerbahçeli oyuncuların böylesine gerilimli bir ortamda hiçbir şey yokmuşçasına mücadele edeceğini, rakibine sahada top göstermeyeceğine yönelik bir tahminde bulunulsa herhalde “o kadar da değil” şeklinde bir tepki görürdü.

Ancak 10 Temmuz günü Fenerbahçe taraftarının Topuk Yaylasına çıkarak futbolcusuna ve Kulübüne verdiği destekten güç alan bu cesur yürekli futbolcular 300 küsur günlük mücadelesini ligin finaline kadar taşımayı başardılar.

Üstelik her iki Kupa’da da…

Tarih, böyle zamanlarda ortaya çıkan kahramanların özel destanlarıyla doludur.

Fenerbahçe’nin bütün futbolcuları için ayrı bir şey yazmak mümkündür. Hiç kuşkusuz onların arasından birini çıkarıp ona hak ettiği değeri verip ve övgüyü de yapmak gerekiyor.

Yıllar sonra 3 Temmuz Darbesi’nin Fenerbahçe üzerindeki etkilerini konuşurken büyük bir ihtimalle o sene takımın sahadaki değişmez kahramanının Christian Baroni olduğunu hatırlayacağız.

İnsanın aklına her şey geliyor da Baroni’nin Alex gibi oynaması bir türlü o ihtimallerin arasına oturmuyor, değil mi?

Ama Baroni Trabzon’da Alex oldu.

Sadece Alex değildi; yeri geldi Lugano’ydu; Santos’tu, Niang’tı, Emineke’ydi.

Fenerbahçe’ye 3 Temmuz Darbesi’yle zarar verenlerin yarattığı her türlü yıkımın boşluğunu doldurmaya çalıştı.

Savunmada, orta alanda, hücumda hep onun mücadele eden bedenini gördük.

Özellikle Süper Final serisinde Fenerbahçe’nin attığı neredeyse bütün gollerin altında onun bir imzasını görmek mümkündür.

Dün belki de Fenerbahçe’nin yıllardır atamadığı bir golü de büyük bir ustalık, soğukkanlılık ve bitirici bir vuruşla tamamlarken televizyon başında büyük bir heyecan içinde takımının sahadan üç puanla ayrılmasını bekleyen ve canından çok sevdikleri Kulübüne kalkan ellere ‘kalkan’ olan, Fenerbahçe Direnişi’nin isimsiz kahramanları taraftarını da büyük bir sevinç ve coşku yaşatıyordu.

Fenerbahçe taraftarı bunu fazlasıyla hak etmişti çünkü…

Trabzon’da Fenerbahçe’ye karşı büyük bir nefret var. Taraftarı bir yere kadar anlamak mümkündür, topluluk psikolojisi, sosyolojik bir olgudur ancak saha içindeki futbolcuların ruh hali için aynı toleransı gösterebilmek çok kolay değil.

Zokora ve Colman’ın saha içinde mücadele eden meslektaşlarına yaptığı müdahaleler asla futbolun içinde olan türden değildi.

Bu iki oyuncunun ilk yarıyı saha içinde tamamlamış olması kurallar çerçevesinde değil hakemin cesaretsizliği içerisinde açıklanabilecek bir öznellikti.

Onların bu yöndeki futbolu hiç kuşkusuz tribünlerdeki taraftarı daha da cesaretlendirdi.

Zokora’nın Emre ile olan hesabını sahada kesmek istemesi kendisini sevimsiz hale getirdi.

Hiç kuşku yok ki bu duruma sahada seyirci kalan hakem de her geçen dakika sertliğe prim verdi, cesaretlendi.

Galatasaray karşılaşması sonrasında artık iplerin Fenerbahçe’nin eline geçtiğini konuşmuştuk. Fenerbahçe bu kozunu çok doğru kullandı ve tek kayıpla finale kadar geldi. Bundan sonra her şey sahada belli olacaktır.

Üstelik herkes kendi göbeğini kendisi kesecektir.

Futbol tarihimizde birinci sezondan bu yana bir ilk yaşanacak ve şampiyonluk kupası son maçta kazananın olacaktır.

Ve yine Fenerbahçe ile Galatasaray karşı karşıya gelecektir.

UZAY GÖKERMAN