Konu: Gothic AvatarLarı,Gothic İmzaLarı

Köle


binlerce söz yazılıyordu geceden
ve dillerden dökülen
binlerce kelime
karanlığı gömmeye yetmeyecekti
çok sesliliğe.

yurttan sesler korosu gibiydik
şefini kaybetmiş bir orkestra

durmadan konuşan iki karga
annesini kaybetmiş küçük bir çocuk


birtek seni seviyorum
diyemedik.
bunca cümle kalabalığı arasında.
Alıntıdır

Bir zaman sonra alışacaksın dondurucu soğuğa...Alışana kadar üşüyeceksin ama..
Alıştığında haz alacaksın yalnızlığından..Ve anlayacaksın yarattığın dünyanın zaten
yalan olduğunu..Kendine zarar verdikçe büyüyeceksin..Çoğalacaksın..Kendi dünyana
sığmayacak diğerlerine sataşacaksın...Canının yandığını kendinden bile saklayacaksın..
Yalnız olduğuna kendini tamamen inandıracaksın...Öyle bir yalan dünya kuracaksın ki
kendine kendinden inanacaksın vakti gelince...Zaten yalansa herşey kendi yalanımı
kendim yaratırım diyeceksin ve başlayacaksın yalancı oyuncaklarla süslenmiş YALAN
senaryona...



Kanın siyah akacak..Öyle inanmak isteyeceksin ve öyle göreceksin...Gözyaşın siyah
olacak...Gülüşün siyah..Düşündükleri kadar kirliysen öyle olmalı..Kapkara simsiyah
olmalısın...Günahtan kömürleşmiş bir maske takacaksın masum suratına..Diğer
maskelilere inat seninki güzelliğini örtecek...Bu kadar safken sevilmediysen istedikleri
şeytan olmalı diye düşüneceksin ve etrafında bir ateş çemberiyle gezeceksin...
Ama yalan insanların yalan dünyasından YALAN bir parça olmak hiçbir zaman mutlu
etmeyecek seni gerçek anlamda...Hep lanet edeceksin çocukluğunu elinden alanlara..
Babana...Abine...Sevdiğine...Kendine...Lanet ederek uyuyup lanet ederek uyanacaksın...
Ama alışacaksın bu lanet dünyanın lanet insanlarının LANET ADALETİNE...



Ve hiçbir şey değiştirmeyecek isteyerek gelmediğini bu dünyaya....Bir anlık zevkin LANET MEYVESİ olduğuna....

’Niye ben?’’ diye başlayan cümlelerim bileklerimden akan kanımın acısıyla yarım kalıyor.Biraz duruyorumgözlerimi kapatıyorum; az da olsa biraz huzur arıyorum! Olmuyorbaşaramıyorumbeceremiyorumbulamıyorum…So nra yine ‘’niye ben’’ diyorum! Hayat neden bu kadar acımasızneden beni kurban seçti diyorum.Ağlıyorumyalvarıyorumhaykırıyorum ama duyuramıyorum sesimi;göz yaşlarımı silecek birini bulamıyorum.Karanlığımı arıyorum yineçünkü beni anlayan acılarıma ortak olan sadece o! Aç kollarınıal beni yanınahuzur ver yine.Hala kanım akıyordurmayacak tıpkı göz yaşlarım gibi.Şeytan yanımdayine bir şeyler fısıldıyor kulağıma; ona da soruyorum ‘’niye ben…’’ verdiği cevap ‘’Hak ettin senlanet olası hak ettin! Kulaklarımı tıkıyorum duymak istemiyorum onun sesinidinlemek istemiyorum söylediklerini.Ellerim başımın arasındabileklerim hala kanıyoryastığım sırılsıklamgöz yaşlarım yanağımdan süzülürken haykırdığım iki kelime var! ‘’Niye Ben?’’

Sana acıyorum
Kendime acıyorum belki bundan zevk alıyorum
Ama sana acıyorum
Ve kahrediyor beni her gün daha fazla...
Nasıl böyle sevdim nerede hata yaptım diye
Düşünmekten alamazken kendimi
Halen nasıl böyle sevdiğime de şaşıyorum...
Yüreğimin sana boyadığım rengini silmek geçiyor aklımdan
Aklımdan geçen gözyaşlarım sana boyadığım yüzümdeki
Boyayla birlikte düşüyor yere
Sensizliğimi Umutlarla avuttuğumu bilmeden
Her şeyimi alırken sen
Ve bana lazım olur diye bir küçük umut bile bırakmadan
Çekip giderken yüzündeki o menfaat gülümsemeyle
Arkanda bıraktığın her sözcükten yeni bir tabut yapıyorum kendime.
Dudaklarımdan çıkmıyor artık sana yaşatacaklarım
Sana yaşatamadıklarım çok derin yaralar halinde
Yerlerini almış durumdalar iki dudağımın arasında.
Seni beklemenin seni özlemenin
Özlesem de gelmeyeceğinin
Gelsen bile eskisi gibi
Bedenimde yatıya kalmayacağının acısını bile bile...
Sana acıyorum çünkü bana yetemedin
Beklemesem bile
Sevgimin karşılığını..

Bir eliyle boğazımı sıkarken diğer eliyle bir tokat savuruyor yüzüme.Anlam veremiyorum bu tokata;bu tokat sevginin minefretin mi yoksa tutku ve şehvetin bir parçası mı anlam veremiyorum.Anahtar kelime bir dakika...bir dakika...Öncesi ve sonrasıyla...Tüm büyülenmişliğimi bozan ve dünyamıhayatımı mahfeden o bir dakika...Şeytanın bir dakikası...
Oysa ben biliyorum!!Benim her seferinde geri dönebileceğim karanlıklarım varkensiz yeni bir aydınlık yaratmaya ne bir güç ne de vakit bulabileceksiniz...siz bir daha hiç aydınlığı göremiyceksiniz!Ben tüm güvencem olan karanlığımda diz çöküp kanımı göz yaşlarımla süsleyip;mutluluklarımaaşklarımaumutlarımahayal lerime yani sizlere hediye ederken;siz susmuş sahte kahkahalarınızın farkına varamıycaksınız.Ben karanlıklarımda akan kanlarla mutlu kalıcam;siz geri dönemiyceğiniz aydınlıklarla övünüp beni dışlıycaksınız..

İşte!Ölümün toprak kokan yastığına koydum başımıne yaptığımı bilmeden ürkekçe...Aynı doğmaya hazır olmayan bir ceninin ürkekliği gibi...

Ölümün kucakladığı bu saflıktan arınmış kirli ruh gözlerini açıyor şimdi!Şeytanın bir dakikası işliyor iğne iplik gibigenzine düğümleniyor.

Şeytanın bir dakikası ona yeniden doğuş destanları yazdırıyor..

Oysa ben biliyorum!Benim her seferinde yeniden doğacak bir karanlığım varkensiz masallardan ibaret cennetlerle avunacaksınız.Ben yep yeni bir karanlığa yepyeni bir bedenle doğarken siz çürüyüp gidiceksiniz;o hep inandığınız masal boızması cennet dünyanız içinde...

Hakkımda istediğinizi düşünebilirsiniz yinede benim karanlıkta olsa yaratabildiğim bir dünya var.Son okuduğum kitaptan bir şey öğrendim:''Sonsuz olan sonu olandan üstündür öyleyse ben hayattan ve zamandan üstünüm'' ama kitapta olmayan şey şuydu nekadar sonsuz olursam olayım şeytanın bir dakikasından...ASLA!....

Acıyor bir yeRLerde bir şeyLerim
Kopuk bir paRçam haykırıyor bu taRaFa diye
DuyuYoRum duymamazLıktan qeLiyoRum
KorkuyoRum ona yakLaşmakTan
SanKi bir yeRLer yanıyor ve beni aTeşe çaqıRıyor
Bir ku$ku yüreqimde ne yaPsa inaNmıyorum
Ondan uZak duRuyorum
AsLında onu anLatamayacak kadar çok seViyorum
KaçmakTansa yakLaşmak isTiyorum
Ama o kötü oLmamı isTiyor beNse yapamıyoRum
ZaTen köTüyüm biLiyorum ama yakınLarıma zaRar veRemiyorum
ßir oNun iÇin herKesi bıRakmaK koYuyor baNa
Ama oNu bıraKmak biR paRçamı kenaRa aTmak
OnSuzLuk çok yaKıyor ruHumu anLatamıyoRum
GözLéRim kapaLı eLLerim yeRLerde
ßir şéy aRar qibi qezdiRiyorum onLaRı
Ne oLduqunu anLaYamadıqım paRçaLar baTıyor
Hiç acıMadıqı kadaR çok yanıyoR caNım
BakıyoRum qöRemiyorum anLayamıyorum
ßir anLam veremiyorum hayaTa neden qöremiyoRum acaba
Nedir bu eLime baTanLar neDir canımı yaKanLar
ßir eL qéRçeKLiqin içinDen çıKan bir eL yüzüme doqru qeLiyor
GözLerimdeki qözLüqü çıkartıp işTe budur qöRememeni saqLayan diyoR
HaLa oLayLarı anLayamayan beynim saRsıLıyor qözLeRimi yeRe çeviRince
HeRşeyi qöRmemi enqeLLeyen uzun zamanDıR takTıqım pemße qözLükLerimmiş meqeR
ŞimDi biLiyorum qöRüyorum ama haLa seviyoRum oNu deLi qißi
Ama yeRde duRanLaRa şaşKın qözLerim baKıyor haLa
OnLaR işTe eLime baTanLar asLında vazqeÇemediqim Tek şeYin paRçaLaRı
İşTe oNLAr a$kın kıRınTıLarı benim ruHumu kaNatan caNımı acıTan onLar

A$K KıRıLDı Vé éLiMé ßaTTı!
öYLé ßiR BaTTı Ki CaNıM ÇoK YaNDı!
Ne oLuR aFFeT ßéNi aŞKıM!
SeNi ÇoK SéVDiM!
aMa Bu aCıYı HaKeTMeDiM!

Siyah bir yıldızım qökyüzünde
iLk bakışta görünmem arayınca da buLamaz kimse beni
SiyahLıqım okadar koyu okadar güçLüki;
yakLaşanLar yavaş yavaş matLaşır yakLaştıkcada sönerLer
aslında ben geceLeri üstünüze çöken karanlığın kendisiyim
ßazen yetinmem
Ay oLur kapatırım güneşinizi beş on dakikalıqınada olsa
hiç uyumam
aydınLık sandıqınızda biLe varım ben
Güneş doqduqunda ;
kendi menfaatinden başka bir şey düşünmeyen;
yobazlığa dibine kadar batmış
ya da kibir denilen hasta duyguyla boyanmış
sahtekar yüzlerini birtek aynada kendilerine gösteren
ahlak muhakemesini sadece ağızlarıyla yapan
ve en zevklisi
düşündüğünü sanıp kendini kandıran
örümcek kafaLarda sürdürürüm karanLıqımı
Gerçekte
Güneş sadece pencereye doğar
yani bu zavallılar izin vermezLer en büyük düşmanıma
Kafataslarından girip düşüncelerine doğsun diye
dünya yokken de vardım dünya kalmadığında da olacağım
Tek değişen benim karanLığımın güçlenmesidir günden güne
Ve öyLe birqün gelecek ki
Doğacak güneş bile içinde beni hissedecek önce
sonra bir anda kararıp kurtaracak
insanların düzgün kalanlarını umud etmekten....
Ve çocukları;
yatmadan önce " bana güneşi anLatsana"
diyecek babalarına
Şairler;"bana güneşin resmini çizebilir misin?
Anlatabilir misin dünyaya aydınlığı?" diye seslenecek
ışığın rengini hatırlatmaya çalışan çaresiz ressamlara.....

İçim acıyor geçer elbet geçer de anlamsız bir yer de unuttuğumu sandığım bir yer de yeniden sızlar ama varsın sızlasın sızlamadı mı; kocaman sevilmiyor ki... "

Ne yapacağını bilememek ne kadar kötü bir durum. Beyaz bir ışık arıyorsun bazen görüyorsun.. Siyahın yoğunlu eritiyor ışığı yine kör oluyorsun..


çeKtiğimm En ßüYük AcıSın...


Aslında söylediklerimden çok sakladıklarımda gizliyim.. Siz en iyisi beni anlamak için konuştuklarımdan çok sustuklarımı dinleyin...


Ben cesâret içinde sıkışmış bir korkak; özgürlük arasında hapsolmuş bir tutsağım...


Bir kaç damla gözyaşı akar gözümden; ama ne yapabilirim ki! benim de ruhum kayıp hayatın içinde. Kalbim kırık paramparça bir hâlde; ama karanlığın şartı budur mutlu olmalıyım belki de.


Birgün anlayacaksın beklemenin de işe yaramadığını bir yere ulaşmadığını. Arkana dönüp bak†ığında yine aynı duvarı göreceksin.Hiç ilerlememişçesine kendini kandırdığına o zaman inanacaksın. "Geleceğim birgün." diyenler gelmeyecek hiç. Ya o çok uzakta olacak; ya da sen ulaşılmaz bir yerlerde.


Biri arkadaşının ona daha yakın olması için dua ederse sence Tanrı ona sıcak sevgiler mi gönderir; yoksa sevmeleri için fırsat mı verir? Biri cesâret için dua ederse Yaradan ona cesur olabileceği bir fırsat verir.


Geçici asma beni. Kalıcı öldür. Boynumun izi kalsın yüreğinin ipinde..


Gölgeler saklanmıştı soyutsal dünyaya. Kehanetler yükseliyordu bağnaz beyin hücrelerinden alev alev.. Tüm yollar sonsuzluktan teğet geçiyordu. Psikozdaydı tüm ruhlar yitişler başladı dipsiz kuyularda. Emanet bırakılan kalpler kinle dolup taştı. Denizler maviye düşman olup bulanıklığı seçti. Ağrı gibi gelip geçiciydi umutlar. Terk edilmemiş bir tek yalnızlık kaldı. Aksırıklarında ihtiyarların imdat çağrıları yükseldi. Duyular bilinmeyenin soğuk ruhu tarafından esir alındı. Kaybolanlar kaybolmuşlara rastladı ve masal BİTTİ...


Gün be gün ağlıyor içimdeki çocuk. Gün be gün kan kaybediyor. Yok oldukça içimde eriyor hayallerim. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Tüm renkler siyah benim için artık. Ne yapsam renkli yaşayamıyorum.


Her geçen gün biraz daha acıyor canım. her geçen gün biraz daha kan kaybediyor hayallerim. Su alan bir gemi misali her geçen gün yavaş yavaş batıyorum. Tayfam yok yolcum yok. Gemiyle birlikte batacak hiç bir şeyim yok. Ne hayallerim ne umudum ne de yarınlarım.


Hiç bir şey istemem bir parça gülebilmek için. Ağlamak daha güzeldir.
Rahatlar insan ne de olsa. Öyleyse gel sen de bu karanlık ortama.


Huzursuz bir uykudan uyanınca; ya etrafınızdaki karanlığa yenilip gözlerinizi sımsıkı kapatırsınız. Ya da sadece gözlerinizi açıp karanlığa alışmasını beklersiniz. Zifiri karanlıktaysanız tercihinizi yapmışsınızdır.


İtirazlar faydasız. Kimi zaman iftiralar itirazlardan daha büyük kazanç getirir. İtiraflar ise boynundaki halatı bile bile kendi altındaki tabureyi kendin devirmektir.. Faydasız olduğunu bilerek itiraz ediyorum kimse dilediğimce şarkı söyleme hakkımı elimden alamaz! Kazancına aldanarak iftira ediyorum seni ben sevmedim martılar sevdi! Son nefesim olacağını bilerek itiraf ediyorum hiç bir şarkı beni kirpiklerin kadar etkileyemedi!..