Bu yaptığımı kendime asla yakıştıramıyorum...
Rumuz: KADERSİZ
Bu yaptığımı kendime asla yakıştıramıyorum...
Merhaba Güzin abla,
Ben 18 yasında genç bir kızım.Hollanda’da doğdum ve yasıyorum.Okul hayatım devam ediyor.ama son zamanlarda çok değiştim. Benden beklenmeyecek şeyler yapıyorum.ama hep çok sevdiğim için.
Beş sene önce birini sevdim...kendisi komsumdu ve benim ilk sevdiğimdi ama bir gün ben Türkiye de izindeyken o temelli dönüş yapmış. İzinden geldiğimde o yoktu. Şimdi yine geri geldi ama gittiği gibi geri gelmedi... o artık evli ve bir çocuğu var. Bunu bilmeme rağmen onunla 4 ay süren bir ilişkim oldu. Bu ilişki esnasında onunla birlikte de oldum. Bu arada geçen 5 sene boyunca ben kimseyle bir beraberlik yaşamadım sanki hep o gelecek diye bekledim... geldi ama beklediğim gibi gelmedi. ona olan sevgim hiç azalmadı. Ben iyi şartlarda yetişmiş çok disiplinli bir aile kızıyım. Babam çok rahatsız her zaman onu üzmemek kırmamak için çaba gösterdim. Babama çok düşkünüm ve bir türlü kendime yediremiyorum nasıl böyle bir şey yaptığımı. Gün geliyor babamın yüzüne bile bakamıyorum.Ailem beni hep bu gibi şeylerden korumaya çalışırken ben o hatayı bilerek ve isteyerek yaptım. Ama onu hala seviyorum; benim yüzümden eşine ve çocuğuna ilgisinin azalmasını istemiyorum bana bir çok defa bana “eşimden ayrılayım, sen yeter ki benimle ol” dedi. Onu çok sevmeme rağmen bunu kabul etmedim. Kendime de böyle bir durumu yakıştırmazdım. Ama simdi o 4 ay boyunca yasadıklarıma bakarsam kendimden çok utanıyorum ..Ben evli bir erkekle birlikte olmamalıydım.
Yaptıklarımdan utanıyorum ama kesinlikle pişman değilim. Sadece kendime yediremiyorum. Bir arkadaşım bana “sen bekaretini vererek zaten babanı öldürdün” dedi. Arkadaşımın bu sözü beni çok üzdü ve çok düşündürdü. Belki arkadaşım böyle bir şey demeseydi ben hala onunla devam ediyor olacaktım. Şimdi kendimden çok utanıyorum ailemin yüzüne bakamıyorum , okul hayatım mahvoldu... okuma isteğim yok artık. İleriyi düşünüyorum da bu durumu ilerde esime nasıl açıklarım.
Çoğu kez ölmeyi bile düşündüm; belki ölüm beni bu utançtan kurtarır diye..Ama ben böyle bir insan değildim. Yine de intihar etseydim biliyorum babam kahrolurdu ki, bana çok düşkündür. Ailenin tek kızıyım benden beklentileri çok O da ona dönmem için ısrar ediyor. Dönmezsem babama her şeyi anlatacağını söylüyor. Atık ne düşünmem gerektiğini, hayata ne şekilde bakmam gerektiğini bilmiyorum...Bu yazdıklarımı bir başkasına da anlatamıyorum. Güzin abla ne bana da bir yol göster.
Sevgili kızım, bu genç adamın hala senin için önemi olmasına şaşmamak elde değil. Seninle bir yakınlığı varken, birbirinizi severken, birden Türkiye ye dönüp, evlenmiş barklanmış, sana bir açıklama bile yapmadan...
Şimdi de tutmuş, sana baskı yapıyor, hala birlikte olmayı istiyor...yok sen istersen, eşinden ayrılacakmış...şu bu...sen de buna inanıyor musun? Burada aklını karıştıracak bir şey yok. Ona karşı kesin tavır al...bu kendime yakıştıramadım, düşüncenden de vaz geç.... Sevmişsin, sevildiğini düşünmüşsün...birçok genç kız gibi...tüm suçun bu...biraz fazla saf davranmak...o kadar...Onu sevdiğin için konduramamışsın..oynadığı oyunu fark edememişsin. Üzülme artık kızım, ailene ve babana da bir şey söylemen gerekmez...ona da inanma, babana ve ailene açıklayacakmış...o zaman sen de eşine açıklayabilirsin, değil mi? Ne olacak o zaman...yok merak etme, hiç kimseye bir şey söylemez...sen eğitimine devam et, sağlıklı düşünmeye çalış...elbette karşına düzgün biri çıkacaktır...Yeter ki, sen bu defteri kesin olarak kapat...ama mutlaka kapat...
Alıntı
