---> Tiyatro Severlere ,Tiyatro Hakında Herşey ,Tiyatro Sevenler icin
II.PERDE
(Kavuklu, Pişekar ve Ilyas Efendi ayaktadır.Hacı Ağa'ya yer verirler.)
Kavuklu- Buyur Hacı Ağa, gel şöyle otur.
Pişekar- Efendim, nasılsınız görüşmeyeli?
Hacı Ağa- (Otururken) Çok şükür...
Ilyas Efendi- Maşallah maşallah...
Kavuklu- Bence hiç iyi görünmüyorsunuz!
Hacı Ağa- Niyeymiş o?
Kavuklu- Ne bileyim? Renginiz biraz soluk geldi bana... (Eğilir, Hacı Ağa'nın gözünün içine bakar.) Cık cık cık...
Hacı Ağa- Ne var yahu?
Kavuklu- Üzülme Hacı Ağa ; ama sizde kansızlık alametleri görüyorum. (Pişekar'a göz atar.)
Pişekar- Sahi, şimdi bana da renginiz biraz soluk geldi.
Ilyas Efendi- (Durumu kavramıştır.) Tabi canım, ben de lafın gelişi öyle 'maşallah' demiştim.
Hacı Ağa- Çocuklar korkutmayın beni!.. Kendimi gayet iyi hissediyorum.
Kavuklu- Seni sevmesek hiç bu bahsi açmazdık Hacı Ağa...Dost acı söylermiş. Söyle bakalım. Hanım öleli ne kadar oldu?
Hacı Ağa- Beş altı yıl oluyor.
Kavuklu- Bak gördün mü? Bu yıllar içinde kim baktı sana? Çamaşırını kim yıkadı? Söküğünü kim dikti? Hep sen... Peki, hep böyle mi kalacaksın? Allah korusun, düşünce kim bakacak sana?
Hacı Ağa- Canım, kızım var. Oğlum var. Onlar bana bakar.
Kavuklu- Bakarlar bakmasına ya, onlar başka şehirde sen başka şehirde. Üstelik biri el kızında, biri el oğlunda... Hepsini bırak, asıl önemlisi akşam eve gittiğinde kapını açanın, sırtını sıvazlayanın, kahveni yapıp dizinin dibinde oturanın, hoş sohbet edenin var mı? Insana can şenliği lazım...
Hacı Ağa- (Kavuklu anlattıkça yüzünün şekli değişir.Ağlamaya başlar.) Yok, vallahi yok! Ben ne talihsiz bir adammışım da haberim yok!
Ilyas Efendi- (Kalkar, Hacı Ağa'ya sarılır.) Ağlama Hacı Ağa, beni de ağlatacaksın!
Pişekar- Vah vah!
Kavuklu- Üzülmeyin canım, her derdin bir çaresi var derler. Elbet bunun da bir çaresini buluruz.
Hacı Ağa- (Ağlamaklı) Nasıl?
Kavuklu- Seni yeniden baş göz edelim Hacı Ağa! Şöyle huyu huyuna, suyu suyuna uygun bir hanım bulalım.
Hacı Ağa- Hadi canım, kim ister ki beni bu yaştan sonra?
Ilyas Efendi- Aa, ne varmış ki yaşınızda?!
Pişekar- Ilyas Efendi doğru söylüyor. Üstelik ben tam size göre birini tanıyorum.
Hacı Ağa- (Meraklı) Ya, kim?!
Kavuklu- Güzel mi güzel, hamarat mı hamarat, eli gibi dili de maharetli... Cıvıl cıvıl, fıkır fıkır bir hatun...
Hacı Ağa- Kim?
Kavuklu- O da senin gibi dul...
Hacı Ağa- Yahu kim bu?
Pişekar- Benim kaynanam! Sen 'he' dersen, ben hanımı gönderir durumu bildiririm.Yok, istemezsen...
Hacı Ağa- Isterim isterim! Üstelik uzak da sayılmaz. Akraba oluruz, ne güzel!
Kavuklu- Öyleyse olacak bu iş... Tez haber yolla Ismail! Hanım gitsin, konuşsun.
Hacı Ağa- Ne isterse yapacağımı da söyle!
Ilyas Efendi- Ya ben ne olacağım? Safinaz hanımefendiyi göremeyecek miyim?
Kavuklu- (Fısıltıyla) Sana sabırlı olmak düşüyor, Ilyas Efendi. Bugün görmezsin, yarın ilelebet senin olur.
Ilyas Efendi- (Fısıltıyla karşılık verir.) Ha, anladım...Bugün yok, yarın... Sizi gidi sizi!..
(Sahne kararır.)
(Safinaz tek başına oturmuş, nakış işlemektedir.)
Anne- (Dışarıdan sesi duyulur.) Safinaz!
Safinaz- Ne var anne?
Anne- Azıcık gel de şu sırtımı ovuver. Kalkamıyorum.
Safinaz- Tamam anne, geliyorum! (Kendi kendine söylenerek) Safinaz şuram ağrıyor, azıcık ovuver. Safinaz canım şunu çekiyor, yapıver. Safinaz aşağı, Safinaz yukarı...Yeter artık! Ben de bir yuvam olsun, kocam olsun istiyorum. Üstelik kıymetimi bilecek biri çıkmışken...Çeyizim sandıkta sarardı. Saçlarım ağardı. Yaşıtlarım çoktan torun torba sahibi oldu. Zavallı Ilyas beyciğim! Yaşadıklarından sonra gelip Safinaz kulunu tekrar görmek ister mi acaba?
(Kapı çalınır.)
Safinaz- Kim o?
Gülbeyaz- (Dışarıdan sesi duyulur.) Benim Safinaz, Gülbeyaz!
Safinaz- (Açar.) Gel, Gülbeyaz, hoş geldin. O günden sonra bir daha kimse uğramaz sanıyordum.
Gülbeyaz- Ah, ablacığım! Senin hatırın olmasa...Biz o geceyi çoktan unuttuk.
Safinaz- Ya diğerleri?
Gülbeyaz- Onlar da...Üstelik Ilyas Efendi seni hala istiyormuş.
Safinaz- Anneme rağmen mi?
Gülbeyaz- Üzülme Safinaz, her şeyin bir çaresi bulunur.Şimdi buraya neden geldiğimi söyleyeyim...
Anne- (Girer.) Safinaz, deminden beri seni bek... (Gülbeyaz'ı görür.) Ne işin var senin burada?
Safinaz- Gülbeyaz buraya bir şey söylemeye gelmiş.
Gülbeyaz- Hayırlı bir işi haber vermek için...
Anne- (Hiddetli) Yine mi Safinaz'ın...
Gülbeyaz- Safinaz için değil, senin için anne!
Anne- Benim için mi?
Safinaz- Annem için mi?
Gülbeyaz- Evet, Hacı Ağa adında biri seninle evlenmek istiyormuş. 'Ne isterse alacağım , yeter ki bir tanışalım.' demiş.
Anne- Tanışmak mı?
Gülbeyaz- (Annesinin yumuşamasından istifadeyle) Görmekten ne çıkar anne... Üstelik hali vakti yerinde, dul bir adammış. Çocuklarının hepsi evli ve başka şehirdeymişler. Anlayacağın çöpsüz üzüm...
Anne- (Safinaz'a bakarak) Ay, ne desem bilmem ki?
(Safinaz oralı olmaz.)
Gülbeyaz- Yalnızlığına son verecek birini ararken seni tavsiye etmişler. (Anne gittikçe keyiflenir.) 'Gökte aradığımı dostlarım bana yerde gösterdiler.'diye sevinçten hop oturup hop kalkıyormuş.
Anne- Sırf ayıp olmasın diye peki diyorum. Herkes gibi gelir, kahvemizi içer, tanışırız.
Gülbeyaz- Peki öyleyse. Haber vereyim, yarın gelsinler. Şimdilik bana müsaade...
(Gülbeyaz çıkar. Işıklar söner.)
(Kavuklu, Pişekar, Anne, Safinaz, Hacı Ağa ve Gülbeyaz sahnededirler.)
Kavuklu- Efendim, bizi tekrar evinize kabul ettiğiniz için teşekkür ederiz.
Anne- Estağfurullah, hoş geldiniz!
Hacı Ağa- Hanımefendiyi pek genç, pek diri buldum. Bu güzelliği neye borçlular acaba?
Anne- (Keyiflenir.) Latife ediyorsunuz!
Hacı Ağa- Görünen köy kılavuz istemez. Bir sürü çocuk büyütmüşsünüz; ama zaman hiç size asi davranmamış.
Kavuklu- (Pişekar'ın kulağına) Onda bu genişlik varken bir yüzyıl daha yaşar.
Pişekar- (Kavuklu'yu dürter.) Aman efendim, Hacı Ağa'nın hakkı var. Kayın validem diye söylemiyorum, her zaman kendisine bakmasını bilmiştir.Yaşıtları gibi bir köşeye çekilip hayattan el etek çekmemiştir.
Hacı Ağa- Ee, öyle de olmak lazım gelir, değil mi efendim?
Anne- Oh oh, bu iltifat dolu sözler bitmeyecek! Siz de beni şımarttıkça şımartacaksınız. Kahvenizi nasıl alırsınız?
Hacı Ağa- Siz nasıl arzu buyurursanız öyle olsun sultanım!
Anne- (Safinaz'a) Hadi yavrum! Malum ne kadar genciz de desek, evde gençler varken bize iş düşmez.
Gülbeyaz- (Safinaz'a) Sana yardım edeyim Safinaz... (Çıkarlar.)
Kavuklu- Ismail, bunlar mercimeği fırına verdiler vallahi! Şu muhabbete bak! Ikisinin de ağzından bal damlıyor!
Pişekar- Aman Hamdiciğim, bırak damlasın. Yıllardır zehrini akıttı, biraz da balını görelim!
Hacı Ağa- Efendim, zat-ı alilerinize biraz kendimden bahsedeyim.
Anne- Estağfurullah, buyurun!
Hacı Ağa- Öncelikle dulum. Karım yıllar evvel sizlere ömür... Toprağı bol olsun, çok iyi bir hanımdı.
Anne- (Kıskanç) Öyle olsun!
Hacı Ağa- Bana iki evlat verdi. Ikisinin de mürüvvetini gördü. Biri Izmir'de, diğeri Ankara'da... Çoluk çocuğa karıştılar. Bendeniz burada, tek başıma yaşıyorum. Bir zahire dükkanım var. Bana yetiyor.
Anne- Maşallah maşallah!
Hacı Ağa- Evim bana aittir. Çok güzel bir evdir; lakin içi boştur.
Anne- Nasıl yani?
Hacı Ağa- Yani boştan kasıt, eşyası yok değil! Yıllardır bir kadın eli değmemiş, bir kadın sesi işitilmemiştir, demek istiyorum.
Anne- Vah vah!
Hacı Ağa- Üzülmeyin! Her şeyin bir çaresi bulunurmuş. (Kavuklu'ya bakarak) Değil mi efendim?
(Kavuklu telaşlanır. Bir şeyler söyleyecekken Safinaz'la Gülbeyaz ellerinde kahve tepsisiyle girerler.)
Pişekar- (Atılır.) Işte kahveler de geldi!
Gülbeyaz- Buyurun Hacı amca!
Hacı Ağa- Maşallah, kızlarınız da pek hamarat canım...
Anne- Öyledir efendim. Övünmek gibi olmasın, hepsini çiçek gibi yetiştirdim. Evlendirdim. Bir saygısızlıklarını iştmedim, kötü sözlerini duymadım. Rahmetliden sonra hem eş hem arkadaş oldular bana! (Kahvesini alırken) Sağol yavrum... Allah acılarını göstermesin!
Hacı Ağa- Amin efendim, amin... Cümlemizin... Demek hepsi evli...
(Kavuklu, iyi gidiyor işareti yapar. Pişekar susmasını işaret eder.)
Anne- Hayır, hepsi değil! Safinazcığım bekardır.
Hacı Ağa- Neden? Isteyeni mi çıkmadı?
Anne- O ne biçim söz?! Ne tüccarlar, ne hekimler istedi de kızım zavallı annesini bırakmamak için hepsini reddetti.
Hacı Ağa- Vah vah, yazık olmuş kızcağıza! Ama üzülmeyin! Artık sizin varlığınız ona engel olmayacak!
Anne- Nasıl yani?
Hacı Ağa- Allah'ın emri, peygamberin kavliyle sizi kendime istiyorum. Safinaz kızım da artık kendi kısmetini bulmak için özgür olur, yuvasını kurar.
Anne- (Ayağa kalkar.) Höst! Deminden beri zor tutuyorum kendimi!.. Her şey iyi gidiyordu, birden çuvallamaya başladın Hacı Efendi!
Hacı Ağa- Aman sultanım, ne dedim ki ben?
Anne- Ağzından çıkanı kulağın da mı duymuyor?
Gülbeyaz- Sinirlenme anneciğim!..
Anne- Sen sus, çıyan! Bu dertleri başımıza hep sen açtın... Safinaz'ı koparamadınız, şimdi şansınızı ben de mi deniyorsunuz?
Pişekar- O nasıl söz anne?
Anne- Ulan damat! Yüz kere kovdum seni bu evden, gene geldin. Ne arsız, yüzsüz adammışsın! Senin söz söylemeye bile hakkın yokken, bana mı soruyorsun, o nasıl söz diye?
Kavuklu- Aman valide hanım, lütfen!
Anne- Iti an, çomağını hazırla! Çomaksız gezmez bizim damat!
Safinaz- Anne, çok ayıp oluyor!..
Anne- Sen sus Safinaz! Senin aklın varmaz böyle işlere... Bunlar buraya bir oyun oynamaya geldiler; ama ben kül yutmam. Önce Ilyas hergelesini saldılar başımıza, şimdi de bu kartolozu!..
Hacı Ağa- Kim? Ben mi?
Anne- Sen ya! Ayakta uyuyorsun Hacı Efendi! Hadi bakalım, hadi... Daha fazla ağzımı açtırmadan giderseniz, siz karlı çıkarsınız.
Hacı Ağa- Şimdi bu, 'Hayır mı?' demek?
Anne- Ay, şimdi hepinizi parçalarım! Defolun be, defolun! (Hepsinin üstüne yürür.Herkes çil yavrusu gibi kapıya koşar.Anne kapıyı kapatırken Safinaz ağlayarak dışarı çıkar.) Hadi buyur, işin yoksa baştan başla!.. (Içeriye seslenerek) Safinaz, yavrum!.. (Çıkar.)
(Pişekar, Kavuklu ve Hacı Ağa oturmaktadırlar.)
Pişekar- Vallahi Hacı Efendi, dün yaşananlar için senden ne kadar özür dilesem azdır.
Hacı Ağa- Boş ver, büyütme Ismail oğlum!
Kavuklu- Yok, yok öyle demeyin! O kadının ne yapacağını bile bile götürdük seni...
Pişekar- Kandırdık ve kendi oyunumuza alet ettik!
Hacı Ağa- Yahu, boş verin dedim! Iyi ki götürmüşsünüz!.. Yoksa ben nereden bulacaktım, bu deli taylar gibi azgın hatunu? Ah, o ateş!.. O dört nala koşan deli kısrak cesareti!.. (Ağlamaklı) Gel gör ki beni istemedi!
Kavuklu- Hoppala!... Birken iki oldular...
Ilyas Efendi- (Girer.) Oo, işte buradasınız. Aramadığım yer kalmadı sizi...
Kavuklu- Işte ikinin biri...
Pişekar- Hayrola Ilyas Efendi, ne oldu ki?!
Ilyas Efendi- Yahu, daha ne olacak? Akşamdan beri meraktan öleceğim. Hanımefendi vardı mı Hacı Ağa'ya?
Pişekar- Kavuklu- Of of!
Ilyas Efendi- Yoksa?
Pişekar- Kavuklu- (Kafalarını sallayarak) Ah ah!
Ilyas Efendi- (Çocuk gibi yavaş yavaş ve hıçkırarak ağlamaya başlar.) Ihı...Ihı...Ihı...
Pişekar- Aa, Ilyas Efendi!.. Hiç yakışıyor mu böyle, çocuk gibi?
Hacı Ağa- Yoksa o da mı?
Kavuklu- Evet, Hacı Ağa, o da... Ama bu, deli taya değil, kızına...
Hacı Ağa- Vah garibim, vah! Ah, biz ne talihsiz insanlarız... (Ilyas Efendi ile sarılıp ağlaşırlar.)
Pişekar- Tamam, bu böyle olmayacak! Bu akşam bize gelin de enine boyuna konuşalım, bir hal çaresine bakalım şu işin!
(Hacı Ağa ve Ilyas Efendi bir yandan ağlarlar, bir yandan da ' Olur.' Işareti yaparlar.)
Kavuklu- Allah cümlemize akıl fikir versin, bizi de bu işten azat etsin Ismail!
Pişekar- Amin!
(Pişekar, Kavuklu, Hacı Ağa ve Ilyas Efendi oturmakta, Gülbeyaz kahve dağıtmaktadır.)
Hacı Ağa- Sağol kızım.
Gülbeyaz- Afiyet olsun.
Pişekar- Şöyle korkusuzca için kahvelerinizi...
Kavuklu- Hakkın var Ismailciğim! Her defasında cadının evinde... (Hacı Ağa'nın bakışlarıyla karşılaşır.) Yani deli tayın evinde sonunu getirmek kısmet olmadı kahvenin...
Ilyas Efendi- Gönül ne hahve ister, ne kahvehane; gönül sohbet ister, kahve bahane!
Hacı Ağa- Değil mi ya? Hay ağzına sağlık, Ilyas evladım!
Ilyas Efendi- Lakin sevdiğine kavuşmayan gönlü kim ne yapsın?
Pişekar- Evet, gelelim asıl meselemize!..
Hacı Ağa- Gelelim! Bu kadının razı olur bir yanı olmalı...
Ilyas Efendi- Olmalı ya! Safinaz'ım o cadının...
Kavuklu- Deli tay...Deli tay...
Ilyas Efendi- ...elinden kurtulmalı!
Hacı Ağa - Bu kez hep beraber gidelim. Ben *******, sen de kızını iste...
Pişekar- Yahu, Hacı Ağa ne diyorsun?! Her defasında korkumdan kırk yıldır girip çıktığım evin kapısının yerini karıştırıyorum. Maazallah, bir gün elinde kalırsak vay halimize!..
Kavuklu- Vallahi doğru söylüyorsun Ismailciğim! Yakalarsa much much!..
Ilyas Efendi- Peki ne yapacağız o zaman?
Pişakar- (Tam bir şey söyleyecekken kapı çalınır.) Kapı...
Gülbeyaz- Ben bakarım. (Açar.) Safinaz!..
(Herkes ayaklanır.)
Ilyas Efendi- Sa.. Sa... Safinaz hanım!
Safinaz- (Girer. Mahcup) Evden kaçtım.
Kavuklu- Oh, bizi de ne büyük bir dertten kurtardın!
Gülbeyaz- Gel ablacığım, gel! Otur şöyle...
Ilyas Efendi- Safinaz hanım, hoş geldiniz. Nasılsınız?
Safinaz- Hoş bulduk Ilyas bey. Iyiyim.
Hacı Ağa- Keşke anneniz de gelseydi!
Safinaz- Size yaptıklarından sonra hala onun adını ağzınıza alabiliyorsunuz!
Hacı Ağa- Annedir. Evladını koruyacak tabii! Sen asıl benim kusuruma bakma! Senin için o gün ileri geri konuştum hanım kızım!..
Safinaz- Yoo, Hacı amca! Haklıydınız. Annesinin sözünden çıkamayan, kendi haklarının korunmasını bile başkalarından bekleyen bir insan için söyledikleriniz az bile! Sonra da kalkar, kaderimize isyan ederiz. Kardeşlerim gerçekleri çok önceden fark ettiler de annemin esaretinden kurtulup yuvalarını kurdular. Bana da kaderine küsüp ağlamak kaldı. Ama buraya kadarmış. Artık kendi kararlarımı kendim vereceğim ve o eve bir daha dönmeyeceğim!
Ilyas Efendi- Dönmeyin Safinaz hanım, dönmeyin! Sonuna kadar arkanızdayım! Şey... Yani yanınızdayım demek istedim.
Hacı Ağa- (Kendi kendine) Vah minik kuşum, deli kısrağım!.. Şimdi ne kadar da korkmuştur!
(Kavuklu,ya sabır çeker.)
Pişekar- Hoş geldin, sefa getirdin Safinaz! Burası senin de evin sayılır.
Gülbeyaz- Gel, odanı göstereyim Safinaz...
Ilyas Efendi- (Atılır.) Bir dakika! Bu anı ne kadar beklediğimi takdir edersiniz.Efendim, izin verirseniz, onu, asıl evine, yuvamıza götüreyim. Safinaz hanımcığım, Allah'ın emri, peygamberin kavliyle sizi kendime istiyorum. Evet derseniz, beni dünyanın en mesut insanı yaparsınız.
Safinaz- Ilyas bey...
Ilyas Efendi- Hayır derseniz, ölüm fermanımı ellerinizle imzalarsınız!
Kavuklu- Vay köftehor! Neler de bilirmiş?!
Safinaz- (Etrafına bakar. Herkes başıyla onaylar.) Evet... Sizinle evlenmeyi kabul ediyorum.
Ilyas Efendi- Heyt, oldu bu iş! (Hacı Ağa'yı öper.)
Hacı Ağa- Darısı bana, darısı bana...
Ilyas Efendi- Nişan yüzüklerimizi takalım öyleyse!
Pişekar- Bu ne acele Ilyas Efendi? Bu saatte yüzüğü nereden bulacağız?
Ilyas Efendi-Hazır efendim, hazır! Ne olur ne olmaz diye ilk günden beri hep cebimde taşıyordum. (Kurdeleye sarılı bir çift yüzük çıkarır. Kavuklu'ya uzatır.) Bunları senin takmanı istiyorum Hamdiciğim! (Diğerlerine bakarak)
Alıntı